χαλκογλώχις

-ινος, ὁ, ἡ, Α

εφοδιασμένος με χάλκινη αιχμή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < χαλκ(ο)-* + γλωχίς, -ῖνος «αιχμή, μύτη» (πρβλ. τρι-γλώχις)].